ΜΝΗΜΗ

My notebook

Αν υπήρχε ένα passe-partout για όλα τα προβλήματά μας, αυτό, θεωρώ, θα ήταν η μνήμη.
Αυτό το πολύτιμο εργαλείο του εγκεφάλου μας, που έχει τη δύναμη να συνταράξει κυριολεκτικά την αχαρτογράφητη περιοχή της ψυχής μας, θα ήταν πιο χρήσιμο αν το αξιοποιούσαμε περισσότερο και το φιμώναμε λιγότερο με τη γνωστή φράση «Μην κολλάς στο παρελθόν, ζήσε για το παρόν» κτλ. κτλ.
Μόνο στην πολιτική αν το είχαμε χρησιμοποιήσει μια δυο φορές, θα μάς είχε γλιτώσει από μόνη της η μνήμη από πολλά δεινά…
Αν θυμόμασταν συχνότερα από πού ξεκινήσαμε ως άνθρωποι, θα ήταν πιο εύκολο να ξαναβρούμε το χαμένο μας δρόμο σε ατομικό επίπεδο.
Κάποτε με ρώτησε κάποιος πώς γίνεται να γράψω αυτά που διάβαζε στα ποιήματά μου, όντας τόσο νέα (πολύ παλιότερα, βέβαια). Στην ποίηση (αν και δεν μιλώ ως ειδήμων γενικότερα, απλώς σε ό,τι αφορά τα δικά μου γραπτά, πετυχημένα ή μη) δεν παίζει τόσο μεγάλο ρόλο η ηλικία όσο η μνήμη. Μοιάζει λίγο με το θέατρο. Αν θυμάσαι πως ένοιωσες κάποτε, πώς αντέδρασες, πώς στεκόσουν, τί είπες, τί σού είπαν, θα το ξανακάνεις επί σκηνής. Το σώμα και η ψυχή θυμούνται, ό,τι και να τούς πεις εσύ.
Αν το έζησες και το θυμάσαι, θα τό γράψεις.
Αν το έζησες και σε πλήγωσε, δεν θα το επαναλάβεις στη ζωή, αλλά θα το θυμάσαι και θα το αναπαράγεις επί σκηνής ή επί χάρτου.
Ίσως από τα χειρότερα στη ζωή είναι να χάσει κανείς το δώρο της μνήμης.
Να θεωρήσεις πως αυτά που έχεις ξεχάσει, δεν έγιναν ποτέ.
Πολλοί γνωστοί σε συνεντεύξεις τους, μιλώντας για τη ζωή τους που έχει γίνει δημόσιο θέαμα, επαναλαμβάνουν το κλισέ «δεν μετανοιώνω για τίποτα.»
Διαφωνώ.
Με το να μετανοιώνεις, δεν ακυρώνεις τη ζωή σου.
Απλώς χρησιμοποιείς τη μνήμη σου δημιουργικά. Δεν θα γυρίσεις να αλλάξεις τα λάθη σου. Μετανοιώνοντας, δεν τα επαναλαμβάνεις γιατί «θυμάσαι» πού σε οδήγησαν.
Η μνήμη και η μετάνοια πονούν, σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο.
Αλλά δίνουν καρπούς.
Αναπολήστε, λοιπόν, και προχωρήστε μπροστά.